Op mijn reizen noem ik mijzelf bij mijn eerste naam. Dan heet ik Anna. Een naam die in veel Afrikaanse landen voorkomt en gemakkelijker is uit te spreken dan mijn roepnaam in Nederland. Thuis in mijn home country, ben ik weer 'gewoon' Annet. Geen Anna, geen mama Nyangulo, geen Mama Lotje en ook geen teacher Anna. In Nederland ben ik door de week 'juf Annet'. 

Na een studie Informatie en Communicatie ben ik door de liefde op een boerenbedrijf blijven hangen. Geen mantelpak met een stapel dossiers onder mijn arm. Ik werd boerin. En molk de koeien, bracht kalfjes ter wereld, reed tractor en genoot vol op van het vrije plattelandsleven. Totdat onze dochter naar de basisschool ging. En ik ging helpen in haar groep. Ik had het contact met mensen gemist. En werken in een team bleek inspirerend. In het onderwijs voelde ik mij blijkbaar nog meer als een vis in het water dan op de boerderij. Het was tijd voor een wende. Ik ging de  Pabo doen en inmiddels werk ik 15 jaar in het primair onderwijs. De laatste jaren ondersteun ik de jongste kinderen bij hun taalontwikkeling. Hop ik in de stad waar ik woon van school naar school. Wederom veel vrijheid. Vrijheid die ik ook in Afrika ervaar. Als ik soms 's ochtend s in alle vroegte, voor de koeien de kraal verlaten, een beker vol melk en deze leegdrink al starende over de vlakte rond de boma... dan ben ik gelukkig. Kom je samen vrijheid proeven in Tanzania?